In en om Humbird, of eigenliijk, N4383 Hickman Road, want we wonen niet in het dorp

Zaterdag 27 augustus gingen we, zoals meestal op zaterdag, naar ons huis in Humbird. Op de hoek van Highway 10 en Hickman Road is momenteel een bever zijn dijken aan het bouwen, en als gevolg daarvan is er een klein meertje ontstaan. Gewoonlijk gaan de bevers net zo lang door tot het water over de weg komt. Dan belt iemand de DNR (min of meer hetzelfde als Staatsbosbeheer) die dan de bevers vangen en naar een plekje brengen waar niemand last van ze heeft. Enfin, hier een plaatje van het "bevermeer" dat elke week groter wordt.

De bevers rusten niet

 Eenmaal thuis liepen we een beetje door de tuin. Doordat we een erg vochtige zomer hebben waren er al paddestoelen. Sommige zitten graag op bomen en omdat we veel bomen rond ons huis hebben waren er ook paddestoelen in overvloed. Natuurlijk maakte ik een paar kiekjes en hieronder kan je er eentje zien.

Paddestoel op boom

 Als het weer goed genoeg is zitten we meestal lekker op de veranda. Je zit dan buiten, maar bent lekker beschermd tegen stekende en bijtende insecten door het gaas. En ook Zoe, die we meestal meenemen, vindt de veranda fijn met alle geuren en geluiden. Meestal geeft ze op het reisje naar Humbird (zo'n 65 km) geen kik, en blijft rustig in haar cat carrier zitten.

Zoe houdt van de veranda

 

Okee, dat waren weer zo'n beetje mijn avonturen. Omdat we een aanrijding hadden met de Civic is die momenteel in reparatie. Gelukkig is mijn werk dichtbij (ongeveer 5 km) en hebben we onlangs vouwfietsen gekocht.

Een reisje naar Lake Superior, dag twee

Net als bij het zoeken naar een motelletje de voorgaande dag, was nu onze oppervlakkige voorbereiding er (mede) de oorzaak van dat we bijna negentig km moesten rijden voor we een aardig plekje vonden om te ontbijten. Ten eerste zijn er weinig dorpjes langs de kust, en bovendien zijn de meeste cafeetjes erg duur omdat Lake Superior zo’n populaire vakantiebestemming is. Enfin, zo gauw Deb met pensioen is kunnen we buiten het seizoen gaan en wordt het eenvoudiger wat langere trips te maken. Maar goed, zo’n 90 km van Silver Bay kwamen we dan in Grand Marais, nog steeds ongeveer 70 km van de grens. We hadden ontbijt in het Blue Water Cafe, met uitzicht op Lake Superior.

Lekker ontbijtje...

...en Lake Superior

Vuurtoren Grand Marais

Daarna reden we door naar de grens, waar ik m’n digitale snelheidsmeter omzette van mijlen naar kilometers om me eenvoudiger aan de snelheidslimieten te kunnen houden. De 60 mijl naar Thunder Bay, de volgende grote plaats die we moesten passeren (110.000 inwoners), gingen voor het eerst sinds lange tijd niet langs het water maar voornamelijk door het bos.

We reden nog zo’n 30 km verder, nu voornamelijk weer langs Lake Superior, om uiteindelijk te stoppen bij Silver Harbour Conservation Area, bij het plaatsje Shuniah. Hier wat plaatjes van het meer en de rotsen..

Uitzicht op Lake Superior

Kleurrijke rotsen

Grafitti-rots "No Evil"...

 

 

 

 

...en grafitti-rots met kattekop

Shuniah was het verste punt van onze reis. In dit dorpje vind je ook grappige wegwijzers die de weg wijzen naar allerlei plaatsen in de wereld. Een paar voorbeelden.

Den Haag

Oude Wetering

En zo zijn er vier van deze wijzers

We waren hier bijna 600 km van huis en besloten terug te gaan, het was ongeveer half twee in de middag. We waren eerst van plan een gedeelte te rijden en daarna te overnachten in een motelletje, maar omdat het autorijden beter ging dan verwacht besloten we maar door te rijden tot Eau Claire. Het enige vervelende punt was waar ik op een snelweg moest rijden in het halfdonker op een stuk dat half was afgezet zodat er maar één, betrekkelijk smalle, rijstrook beschikbaar was. O ja, en we zagen ook de buurt van Solon Springs een zwarte beer haastig de snelweg over rennen!

En om kwart over negen waren we weer thuis. Nog ergens onderweg gestopt bij McDonald, wat betekent dat de totale rijtijd zeven uur was, ofwel een gemiddelde snelheid van ruim 85 km/h, niet slecht.

Een reisje naar Lake Superior, eerste dag

Deb en ik hadden donderdag 18 en vrijdag 19 augustus vrijaf, we hadden een tripje gepland naar Lake Superior, het grootste van de Grote Meren, begrensd door Wisconsin, Minnesota, Ontario, en Michigan. Alleen Michigan bezochten we niet op deze trip van ongeveer 36 uur (donderdagochtend negen uur vertrek, terugkomst vrijdagavond kwart over negen). Een boel foto’s gemaakt, niet allemaal super goed natuurlijk, maar ik zal een selectie van de betere laten zien.

De eerste paar uurtjes was het voornamelijk autorijden. Logisch wel, want de plekjes dicht bij je in de buurt ken je al. Onze eerste stop was in Ashland bij een McDonald’s voor een bakje koffie en een patatje. Verder stopten we daar niet, we waren onderweg naar Bayfield, zo ongeveer de noordelijkste plaats op het vasteland van Wisconsin. We wilden namelijk Madelin Island bezoeken, het grootste van de Apostle Islands, en de veerboot vertrekt uit Bayfield.

 

Bij de veerboot in Bayfield

Het was lastig foto’s te maken toen we eenmaal op de veerboot waren, maar ik maakte er veel en door de wet van de grote getallen gecombineerd met de trillingcorrectie van mijn camera waren er nog best een paar aardige bij.

Vertrek uit Bayfield

 

Halverwege

 

Aankomst Madelin Island

 We hadden dit jaar een State Park sticker gekocht die ons gratis toegang geeft tot alle staatsparken in Wisconsin, en daarom besloten we Big Bay Park te bezoeken. De eerste plek waar we kwamen was bijzonder aardig om te zien, maar erg rotsachtig, waardoor het lastig was in het water te komen, wat we dus ook niet deden.

 

Rotsen...

...en meer rotsen

Daarna bezochten we een ander deel van het park, waar je via een “boardwalk” (houten wandelpad) bij een zandstrand kon komen.

Bij het strand

De boardwalk

Zeilbootje op Lake Superior

Ongelukkigerwijs is het meer door de grote diepte altijd erg koud, zodat ik er niet in ging, en Deb vrij kort. We reden daarna nog wat rond op het eiland en toen was het weer tijd voor de pont.

Omdat we ook Canada wilden zien en Minnesota, moesten we nu eerst naar het noordwesten, want Bayfield is in het midden-noorden van Wisconsin. Niet zo ver van Bayfield ligt Cornucopia, waar we wat plaatjes schoten in een haventje.

Bootjes in Cornucopia...

...en de avondlucht

Dat was rond zeven uur. De volgende twee uur bestonden voornamelijk uit rijden, en zoeken naar een motelletje, wat langer duurde dan verwacht, omdat er een of ander festival was, en bovendien is de kust van Lake Superior een geliefde toeristenbestemming. In Two Harbor in Minnesota (inmiddels waren we meer dan anderhalf uur verder) vroegen ze bij AmericInn meer dan 300 dollar voor een kamer die nog open was.

Maar we hadden geluk in een mijnstadje wat verderop, Silver Bay, waar we konden overnachten voor 65 dollar. Een ietwat knorrige man met Slavisch accent stond ons te woord, en gaf ons de sleutel voor nummer 27. Piepklein, sober, maar netjes. En met een lekker bad. De Mariner, heette het. Geen foto’s meer gemaakt na Cornucopia, onderstaande foto is van het Internet.

Mariner Motel, SIlver Bay, Minnesota